مقدمه: عرفان عزیز یا همان حرف حساب خودمان در وبلاگش نظرم را درمورد سوالی که یوزپلنگ عزیز مطرح کرده خواسته است.
بحث در مورد واقعه ای است که در دانشگاه زنجان ایران اتفاق افتاده و در آن گویا استاد دانشگاهی - دکتر مددی نامی- قصد انجام عمل خلافی با دختر دانشجویی را داشته و دختر و دیگر دانشجویان که از قصد استاد آگاهی داشته اند با نیت و پلان قبلی ودرست کمی قبل از سربزنگاه! غافلگیر می کنند استاد را و فیلم و عکسش را هم در اینترنت منتشر می نمایند.
برای منی که از متن بدورم و از چند و چون دقیق قضایا هم ناآگاه نظر دادن شاید مشکل تر باشد. ولی سعی می کنم اجابت کنم بنا بر احترام به دوست عزیزی و نظرم را بر اساس داده های موجود که البته هنوز در محکمه ای به اثبات نرسیده بیان کنم. وبلاگ یوزپلنگ عزیز را دیدم ولی کامنت های سایت بالاترین را نه هنوز.
در پیش نظر می گویم از نیت انسانها بی خبرم. اگر این اتفاق در شرایط معمولی اتفاق می افتاد و اگر شائبه سواستفاده از موقعیت شغلی هم پیش نمی امد از انجاییکه دوطرف درگیر انسانهای عاقل و بالغی بودند نیازی به چنین بحثهایی هم نبود. ولی حال این مساله به این صورت مطرح شده که انسان شروری می خواسته از دختر نجیبی سواستفاده کند و البته موقعیت شغلی اجتماعی استاد هم بر حساسیت ها افزوده است.
. پس سوال این است اگر من نوعی در موقعیت این 4 عنصر درگیر(وزیر-استاد - دختر و دانشجویان ماجرا) و پس از انجام ماجرا بودم چه می کردم؟
1. اگر وزیر بودم دستور پیگیری می دادم. دفاعیات استاد موردنظر را می شنیدم . بخاطر احترام به جو عمومی, استاد مورد نظر را تا روشن شدن حکم دادگاه منفصل از خدمت می کردم . اگر بی گناهی اش در دادگاه ( بر فرض وجود دادگاهی عادل)ثابت می شد تشویق و ارتقا درجه را مدنظر قرار می دادم. کمیته تحقیقی تشکیل می دادم ودرصد و میزان قوع چنین اعمالی را در محیط درس و دانش بررسی می کردم و دستورات پیشگیرانه ای را هم ضمیمه می کردم.
2. اگر جای استاد بودم استعفا می دادم. در آن صورت دو حالت داشتم. الف: یا که این عمل را توطئه ای می دانستم برای خراب کردن نام و حیثیتم و سعی می کردم با استفاده از تمامی ابزارهای قانونی اعاده حیثیت کنم و نامم را احیا کنم.
ب. در صورت داشتن سو نیت شخصی عذاب وجدان می گرفتم. به ضعف نیروی درونی ام پی می بردم . عذر خواهی رسمی منتشر می کردم . در گوشه ای آرام بدنبال تحقیق و کسب دانش می رفتم. به فکر بازسازی خانواده و زندگی از دست رفته ام می افتادم. یوزپلنگ عزیز گفته خود را از پنجره بیرون می انداخته ولی چون من از بلندی می ترسم و با خودکشی هم میانه خوبی ندارم از این کار منصرف می شدم!
3. جای دختر بودن از همه مشکلتر است. تا دیروز یک دانشجوی ساده بودی که (شاید) سرت را پایین می انداختی و دنبال درس و مشقت بودی ولی امروز شده ای یک سلبرتی ناخواسته و نقل محافل و مجالس. مایه تاسف عده ای و تمسخر دیگرانی. مهمتر اینکه قصد و هدف اصلی دختر و دانشجویان بر من نامشخص است. عکس العمل من در این صورت بستگی به میزان حمایت خانواده و دوستانم از من داشت. اگر از طرف خانواده ام طرد می شدم (با توجه به فضای بسته و مردسالارانه برخی خانواده ها) زندگی در آن شرایط را مطلوب نمی دانستم و سعی می کردم مکان زندگی ام را تغییر دهم. به کشور دیگری بیایم و زندگی جدیدی را آغاز کنم. (اگر این شرایط برایم مهیا نبود مجبور بودم مهیا کنم.)
اگر حمایت نزدیکانم را داشتم با توجه به اینکه اگر قصدم بدام انداختن انسان شروری بوده به این کارم افتخار می کردم و می بالیدم و یا سعی می کردم از فرصت پیش آمده نهایت استفاده شغلی درسی سیاسی اجتماعی را ببرم. گرچه در شرایط ایران مشکل است این کار. (وقتی نیما خودخواه میشود).
4. اگر جای یکی از دانشجویان بودم که باز هم چون به وظیفه شهروندی ام عمل کرده بودم به این کارم افتخار می کردم و باز هم همین عمل را در صورت قرار گرفتن مجدد در همین موقعیت انجام می دادم. فقط در آنصورت آرزو می کردم در ایران نبودم تا بجای انتشار مجانی آن در یوتیوب, آنرا به روزنامه ای می فروختم تا مایه ای هم به من می رسید و مشکلات خرج تحصیلم هم کمتر می شد.
این کامنت خودخواهانه پولی مالی را جدی نگیرید. شرایط ویژه این روزها اقتضای هر کاری را می کند!!
بحث در مورد واقعه ای است که در دانشگاه زنجان ایران اتفاق افتاده و در آن گویا استاد دانشگاهی - دکتر مددی نامی- قصد انجام عمل خلافی با دختر دانشجویی را داشته و دختر و دیگر دانشجویان که از قصد استاد آگاهی داشته اند با نیت و پلان قبلی ودرست کمی قبل از سربزنگاه! غافلگیر می کنند استاد را و فیلم و عکسش را هم در اینترنت منتشر می نمایند.
برای منی که از متن بدورم و از چند و چون دقیق قضایا هم ناآگاه نظر دادن شاید مشکل تر باشد. ولی سعی می کنم اجابت کنم بنا بر احترام به دوست عزیزی و نظرم را بر اساس داده های موجود که البته هنوز در محکمه ای به اثبات نرسیده بیان کنم. وبلاگ یوزپلنگ عزیز را دیدم ولی کامنت های سایت بالاترین را نه هنوز.
در پیش نظر می گویم از نیت انسانها بی خبرم. اگر این اتفاق در شرایط معمولی اتفاق می افتاد و اگر شائبه سواستفاده از موقعیت شغلی هم پیش نمی امد از انجاییکه دوطرف درگیر انسانهای عاقل و بالغی بودند نیازی به چنین بحثهایی هم نبود. ولی حال این مساله به این صورت مطرح شده که انسان شروری می خواسته از دختر نجیبی سواستفاده کند و البته موقعیت شغلی اجتماعی استاد هم بر حساسیت ها افزوده است.
. پس سوال این است اگر من نوعی در موقعیت این 4 عنصر درگیر(وزیر-استاد - دختر و دانشجویان ماجرا) و پس از انجام ماجرا بودم چه می کردم؟
1. اگر وزیر بودم دستور پیگیری می دادم. دفاعیات استاد موردنظر را می شنیدم . بخاطر احترام به جو عمومی, استاد مورد نظر را تا روشن شدن حکم دادگاه منفصل از خدمت می کردم . اگر بی گناهی اش در دادگاه ( بر فرض وجود دادگاهی عادل)ثابت می شد تشویق و ارتقا درجه را مدنظر قرار می دادم. کمیته تحقیقی تشکیل می دادم ودرصد و میزان قوع چنین اعمالی را در محیط درس و دانش بررسی می کردم و دستورات پیشگیرانه ای را هم ضمیمه می کردم.
2. اگر جای استاد بودم استعفا می دادم. در آن صورت دو حالت داشتم. الف: یا که این عمل را توطئه ای می دانستم برای خراب کردن نام و حیثیتم و سعی می کردم با استفاده از تمامی ابزارهای قانونی اعاده حیثیت کنم و نامم را احیا کنم.
ب. در صورت داشتن سو نیت شخصی عذاب وجدان می گرفتم. به ضعف نیروی درونی ام پی می بردم . عذر خواهی رسمی منتشر می کردم . در گوشه ای آرام بدنبال تحقیق و کسب دانش می رفتم. به فکر بازسازی خانواده و زندگی از دست رفته ام می افتادم. یوزپلنگ عزیز گفته خود را از پنجره بیرون می انداخته ولی چون من از بلندی می ترسم و با خودکشی هم میانه خوبی ندارم از این کار منصرف می شدم!
3. جای دختر بودن از همه مشکلتر است. تا دیروز یک دانشجوی ساده بودی که (شاید) سرت را پایین می انداختی و دنبال درس و مشقت بودی ولی امروز شده ای یک سلبرتی ناخواسته و نقل محافل و مجالس. مایه تاسف عده ای و تمسخر دیگرانی. مهمتر اینکه قصد و هدف اصلی دختر و دانشجویان بر من نامشخص است. عکس العمل من در این صورت بستگی به میزان حمایت خانواده و دوستانم از من داشت. اگر از طرف خانواده ام طرد می شدم (با توجه به فضای بسته و مردسالارانه برخی خانواده ها) زندگی در آن شرایط را مطلوب نمی دانستم و سعی می کردم مکان زندگی ام را تغییر دهم. به کشور دیگری بیایم و زندگی جدیدی را آغاز کنم. (اگر این شرایط برایم مهیا نبود مجبور بودم مهیا کنم.)
اگر حمایت نزدیکانم را داشتم با توجه به اینکه اگر قصدم بدام انداختن انسان شروری بوده به این کارم افتخار می کردم و می بالیدم و یا سعی می کردم از فرصت پیش آمده نهایت استفاده شغلی درسی سیاسی اجتماعی را ببرم. گرچه در شرایط ایران مشکل است این کار. (وقتی نیما خودخواه میشود).
4. اگر جای یکی از دانشجویان بودم که باز هم چون به وظیفه شهروندی ام عمل کرده بودم به این کارم افتخار می کردم و باز هم همین عمل را در صورت قرار گرفتن مجدد در همین موقعیت انجام می دادم. فقط در آنصورت آرزو می کردم در ایران نبودم تا بجای انتشار مجانی آن در یوتیوب, آنرا به روزنامه ای می فروختم تا مایه ای هم به من می رسید و مشکلات خرج تحصیلم هم کمتر می شد.
این کامنت خودخواهانه پولی مالی را جدی نگیرید. شرایط ویژه این روزها اقتضای هر کاری را می کند!!
1 پیام ها:
سلام نیماجان
لطف کردی عزیز. خیلی متین و با نشاط نوشته ای. بخصوص از ا ین قسمت جدی نگیرید آخر که خیلی هم جالب است خوشم آمد.
دورانی طلایی یی که در آن هستی هم خوش باد.
Post a Comment